Jan Bruynooghe blues Missy Sippy Gent (21-06-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photopgraphy info club: Missy Sippy info artist: Jan Bruynooghe © Rootsville 2022

Na een rustige week, althans op muziek gebied, werd het weer tijd om aan de bak te gaan. Ik kon dat dan ook niet beter doen dan nog eens naar Gent te trekken richting Missy Sippy, juke joint aan de Leie. Vandaag kregen ze daar Jan Bruynooghe over de vloer, een gepassioneerde van old school accoustic blues, het soort blues dat ik enorm kan smaken.

Jan, gekend als zanger-gitarist van onder andere Dirty Five en Het Akoestisch Ei, is gefascineerd door blues ‘n roots, folk en americana. De man brengt akoestische versies van zijn favoriete songs en is sterk bedreven in het “fingerpicken”, en dat is waarschijnlijk een serieus understatement. Je kan je wel verwachten aan songs van Mississippi John Hurt, Doc Watson of Colter Wall, maar evengoed aan uitgeklede songs van bijvoorbeeld Neil Young of Tom Waits. Ik had al van man’s talenten kunnen genieten tijdens het laatste 'More Blues Festival' vorig jaar in Zottegem en toen had hij mij, met zijn muzikaal talent, direct weten in te pakken. Ik keek er alvast enorm naar uit.

Ondanks het mooie weer en de volle terrassen, was er nog veel volk in de Gentse juke joint, voor wat op het einde, een schitterend concert zou blijken te zijn. Een respectvol publiek die volop kwam genieten van deze gitaarvirtuoos. Twee sets vol overgave, gevuld met akoestische blues en americana.

Colter Wall’s “Sleeping On The Blacktop’ was de eerste song van een lange lijst, gevolgd door een zwaar beladen ‘St James Infirmary’. Het bleef daar niet bij want de ene knappe song volgde de andere op met ‘Deep River Blues’, ‘How Long Blues’ en het geweldige, van de hand van Mississippi John Hurt, ‘Make Me A Pallet’. Het was genieten geblazen. Dat Jan een grote Tom Waits fan bewees hij met een aantal fijne bewerkingen met onder andere ‘Old Shoes And Picture Postcards’. Met ‘Shine On Harvest Moon’ kwam Neil Young aan de beurt, met ‘If I Had A Boat’ kwamen we uit bij Lyle Lovett , ‘Sitting On Top Of The World’ was er dan weer eentje van de Mississippi Sheiks in een versie van Doc Watson en werd iets later de eerste set afgesloten met een prachtige versie van Steve Winwood’s ‘Can’t Find My Way Home’. Man, wat was me dat genieten. Eenvoud en alles gebracht ‘right from the heart’, zoals ik het graag heb. En dit was nog maar set één.

Na een korte pauze, ging Jan op hetzelfde niveau verder. Met ‘Devil Wears Suit And Tie’ van Colter Wall en ‘Brother Can You Spare A Dime’ van de grote Blind Blake. Echt van die dingen die je bijna nooit op een concert te horen krijgt maar uiteindelijk allemaal aan de basis liggen van de hedendaagse muziek. De lijst is eindeloos en de fan van Waits in Jan kwam weer boven met ‘Invitation to The Blues’ en een grandioze versie van ‘Martha’, het was weer “goosebumps time”. Dan was het tijd om de slide boven te halen, iets wat hij zelden deed (volgens de man himself) voor de ‘Walking Blues’ van Robert Johnson. Met ‘Frankie’ en ‘Louis Collins’ waren we weer bij Mississippi John Hurt, incontounable als je “fingerpickin’ blues speelt om af te sluiten met ‘Walk On Boy’ van Doc Watson. Er steeg een donderend applaus op vanuit de buik van de Missy Sippy en Jan trakteerde ons nog op een laatste parel met ‘Old Man’ van ome Neil (Young).

Hierna borg hij zijn gitaren op en liet het publiek meer dan tevreden achter, a white man with a black soul. Voorwaar, voorwaar ik zeg u, dit was alweer een schitterend concert. Dikke merci Jan !

Marcel